ΚΟΙΝΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Κιτρέα ή λεμονιά ή λεμονέα
ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ: Λεμονιά
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Citrus Limonium
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ:
οικογένεια των Ρυτοειδών (Rutaceae)
(= εσπεριδοειδών (Hesperidaceae)
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
Η λεμονιά μπορεί να μεγαλώσει μέχρι 6 μέτρα σε ύψος (20 πόδια), αλλά συνήθως
είναι πιο κοντή. Τα κλαδιά του δέντρου έχουν αγκάθια και σχηματίζουν ανοιχτό
στέμμα. Τα φύλλα είναι πράσινα, λαμπερά και έχουν ελλειψοειδές σχήμα. Τα άνθη
είναι λευκά εξωτερικά με με το εσωτερικό τους να κλίνει προς το μωβ. Στη
λεμονιά, τόσο ο καρπός όσο και τα άνθη υπάρχουν ταυτόχρονα. Τα λεμόνια έχουν
σχήμα ωοειδές με τις άκρες τους μυτερές. Όταν είναι ώριμα έχουν χρώμα έντονο
κίτρινο.
ΙΣΤΟΡΙΑ:
Το λεμόνι είναι καλλιεργημένο υβρίδιο
που προέρχεται από άγριες ποικιλίες όπως το κίτρο και το μανταρίνι. Είναι
άγνωστο πού και πότε έγινε αυτή η διασταύρωση. Ο κίτρος, προφανώς ο καρπός στον
οποίο αναφέρεται ο Πλίνιος στη Φυσική ιστορία
ως το malum medicum τον
"ιατρικό καρπό" είναι, κατά τα φαινόμενα, το πρώτο εσπεριδοειδές που
ήταν γνωστό στη Μεσόγειο. Απεικονίσεις εσπεριδοειδών δέντρων υπάρχουν σε
ρωμαϊκά μωσαϊκά στη Βόρεια Αφρική, αλλά η πρώτη σαφής περιγραφή του λεμονιού
συναντάται στις αρχές του 10ου αιώνα, σε πραγματεία περί γεωργίας του Άραβα
Κούστους Αλ-Ρούμι. Περί τα τέλη του 12ου αιώνα, ο Ιμπν Τζαμί, προσωπικός
γιατρός του μεγάλου μουσουλμάνου ηγέτη Σαλαντίν, έγραψε πραγματεία περί του λεμονιού.
Πιστεύεται ότι οι πρώτες λεμονιές καλλιεργήθηκαν στο οροπέδιο Ντέκαν στην
κεντρική Ινδία.Η ονομασία "λεμόνι" προέρχεται από την περσική λέξη (لیمو Limu), η οποία είναι συγγενική με τη σανσκριτική λέξη nimbuka. Λεμονιές
καλλιεργήθηκαν στη Γένοβα στα μέσα του 15ου αιώνα και εμφανίστηκαν στις Αζόρες
το 1494. Πρόσφατες έρευνες έχουν επισημάνει λεμόνια στα ερείπια της Πομπηίας.
Τα λεμόνια χρησιμοποιήθηκαν παλιά από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό για την
καταπολέμηση του σκορβούτου, καθώς παρείχαν μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C.
ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ-ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Τα λεμόνια είναι όξινα στη
γεύση, αλλά δημιουργούν αλκαλικές βάσεις στον οργανισμό μας. Στην
πραγματικότητα, είναι από τα τρόφιμα με τη μεγαλύτερη αλκαλική επίδραση, που
βοηθούν πολύ στη δημιουργία ισορροπίας σε καταστάσεις αύξησης της ποσότητας
οξέων στο σώμα.Με άφθονη βιταμίνη C, είναι ιδανικό «φάρμακο» για την
αντιμετώπιση λοιμώξεων και άλλων προβλημάτων υγείας, ενώ συστήνεται και για την
τόνωση του ανοσοποιητικού συστήματος και την αντιμετώπιση της δυσπεψίας.Καταπολεμά
τον καρκίνο,το Parkinson,φυσικός λιποδυαλίτης,Βοηθά στην όραση,Καταπολεμά τα
μικρόβια και τους ιούς,Βοηθάει το συκώτι,στους νεφρούς,στο αίμα.Τα λεμόνια
σερβίρονται συχνά ως λεμονάδα ή ως διακόσμηση σε ποτά όπως το παγωμένο τσάι ή
αεριούχα αναψυκτικά, με μια φέτα είτε μέσα στο ποτήρι είτε στηριγμένη στο
χείλος. Χρησιμοποιούνται στην παρασκευή του ιταλικού λικέρ λιμοντσέλο. Ένα
κομματάκι λεμόνι προστίθεται επίσης συχνά στο νερό για να δώσει λίγη γεύση.
Ο χυμός λεμονιού χρησιμοποιείται πολύ σε φαγητά
με ψάρι. Επιπλέον, χρησιμοποιείται πολύ, μαζί με άλλα υλικά, για μαρινάρισμα
κρέατος πριν από το μαγείρεμα.Μερικοί άνθρωποι τρώνε το λεμόνι ως φρούτο, όμως
σε αυτή την περίπτωση πρέπει να καταναλώνεται αμέσως μετά νερό για να
ξεπλένονται τα δόντια από το κιτρικό οξύ και τη ζάχαρη, τα οποία μπορούν να
προκαλέσουν τερηδόνα και άλλες οδοντικές ασθένειες. Τα λεμόνια γίνονται επίσης
μαρμελάδα, είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με πορτοκάλια.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ:
Στα ρώ του έρωτα ο
Ελύτης στο ποίημα του το: "Δελφινοκόριτσο" στο στίχο 11: Σαν λεμονιά
τα στήθη του μυρίζουνε και όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε.
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΤΟΥ:
Θα θέλει να δείξει πόσο ωραία μύριζε αυτή που συνάντησε στις Σπέτσες και
στην Ύδρα αφού παρομοιάζει tα στήθη της με το λεμόνι και το λεμόνι βγάζει μια
ωραία μυρωδιά που μένει αξέχαστη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΗΓΕΣ:
Ηλεκτρονική πηγή
Λεμονιά-Βικιπαίδεια(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9)
και για εικόνα και για κείμενο.
